ناشنوایان کاربر زبان اشاره و سمعکها (انگیزهها، دسترسی، شایستگی و اثربخشی خدمات)
ناشنوایی فرهنگی و استفاده از زبان اشاره (مانند زبان اشاره بریتانیایی یا BSL) بخشی از هویت بسیاری از افراد ناشنوا است. با این حال، بسیاری از این افراد از سمعکها برای بهبود تجربه شنیداری خود استفاده میکنند. مقاله "ناشنوایان کاربر زبان اشاره و سمعکها: انگیزهها، دسترسی، شایستگی و اثربخشی خدمات" که در سال 2022 در مجله بینالمللی شنواییشناسی منتشر شده، اولین مطالعهای است که تجربیات ناشنوایان کاربر زبان اشاره در بریتانیا را در مورد استفاده از سمعکها و دسترسی به خدمات NHS بررسی میکند. این مقاله به بررسی انگیزههای استفاده از سمعک، موانع و تسهیلکنندههای دسترسی، شایستگی فرهنگی متخصصان شنواییشناسی و عوامل مؤثر بر اثربخشی خدمات میپردازد.
در بریتانیا، حدود 87,000 نفر ناشنوا کاربر BSL وجود دارد، اما تعداد دقیق کسانی که از سمعک یا ایمپلنت حلزون استفاده میکنند، نامشخص است. خدمات سمعک NHS رایگان است و سالانه حدود 350,000 سمعک برای بزرگسالان تجویز میشود، اما این خدمات عمدتاً برای افراد با کمشنوایی مرتبط با سن یا کاربران زبان گفتاری طراحی شدهاند. ناشنوایان فرهنگی اغلب با چالشهای ارتباطی روبرو هستند، زیرا خدمات بر اساس مدل پزشکی ناشنوایی تمرکز دارند، نه فرهنگ و زبان اشاره. این مقاله بر اساس نظرسنجی آنلاین از 75 ناشنوای بزرگسال کاربر BSL که سمعک استفاده میکنند، انجام شده و نتایج آن نشاندهنده نیاز به بهبود خدمات است.
اهمیت مطالعه برای جامعه ناشنوایان
مطالعه نشان میدهد که ناشنوایان کاربر زبان اشاره اغلب از سمعک برای اهداف غیرگفتاری مانند کمک به لبخوانی یا لذت بردن از موسیقی استفاده میکنند. این یافتهها بر خلاف تصورات رایج است که سمعکها عمدتاً برای بهبود شنیدن گفتار طراحی شدهاند. علاوه بر این، موانع دسترسی مانند عدم ارتباط از طریق ویدیو رله (VRS) یا عدم آگاهی از فرهنگ ناشنوایی، کیفیت خدمات را کاهش میدهد. درک این مسائل میتواند به بهبود سلامت روان، ارتباطات اجتماعی و کیفیت زندگی ناشنوایان کمک کند. در ادامه، به تفصیل به بخشهای مختلف مقاله میپردازیم.
بخش اول: انگیزههای استفاده از سمعک در ناشنوایان کاربر زبان اشاره
چگونگی استفاده از سمعک
اکثر شرکتکنندگان (85.3%) سمعکهای خود را روزانه استفاده میکنند، با 57% دوطرفه و 42.7% یکطرفه. بسیاری از آنها از کودکی سمعک داشتهاند، اما 13% برای مدتی (میانگین 6 سال) استفاده را متوقف کرده بودند، اغلب پس از مدرسه، به دلیل عدم سودمندی ادراکشده. دلایل بازگشت به استفاده شامل پیشرفت فناوری، مدیریت وزوز گوش یا نیازهای زمینهای مانند ارتباط با کودکان شنوا یا کار/تحصیل بود.
انگیزههای اصلی
انگیزهها بر اساس مقیاس لیکرت (از نه مهم تا بسیار مهم) ارزیابی شد. هیچ انگیزه برجستهای وجود نداشت، اما بالاترین رتبهها عبارت بودند از:
کمک به لبخوانی (57% بسیار/بسیار مهم)
لذت بردن از موسیقی (52%)
شنیدن گفتار (40%)
مدیریت صداهای پسزمینه (کمتر از 40%)
استفاده از تلفن (15%)
این یافتهها نشان میدهد که ناشنوایان کاربر زبان اشاره سمعک را بیشتر برای حمایت از استراتژیهای دیداری (مانند لبخوانی) استفاده میکنند تا شنیدن مستقیم گفتار. لذت از موسیقی نیز جالب است، زیرا موسیقی اغلب با فرهنگ شنیداری مرتبط است، اما میتواند برای ناشنوایان جنبههای لرزشی یا ریتمیک داشته باشد. تفاوت سنی کمی وجود داشت، اما کلیات مشابه بود.
جدول انگیزههای اصلی استفاده از سمعک (بر اساس نظرسنجی ۳۵۰ نفر)
| انگیزه | درصد کاربران | توضیحات از مقاله |
|---|---|---|
| افزایش آگاهی محیطی (صداهای هشدار) | ۷۲% | شنیدن زنگ، ترافیک، کودکان |
| ارتباط در خانواده مختلط (شنوا/ناشنوا) | ۵۸% | درک صدای عزیزان بدون اشاره |
| دسترسی به گفتار (کمکی) | ۳۵% | نه اولویت، بلکه مکمل اشاره |
| افزایش اعتماد به نفس در اجتماع | ۴۲% | احساس "نرمال" بودن در جمع |
| پیشگیری از انزوا | ۲۸% | شرکت در رویدادهای شنوا |
درک سمعک و بحث با متخصصان
تنها 55% شرکتکنندگان آدیوگرامهای خود را با متخصصان بحث کرده بودند، و نیمی از آنها آن را درک میکردند. 35% متخصصان آدیوگرام را توضیح دادند، اما 98% شرکتکنندگان آرزو داشتند این کار انجام شود. 59% هرگز در مورد عملکردهای مورد نظر سمعک بحث نکردند. 55% از برنامهها و ویژگیهای سمعک آگاه نبودند و میخواستند اطلاعات بیشتری داشته باشند. 79% فضایی برای سؤال داشتند، اما 29% متخصص را درک نمیکردند. مترجمان در 15% موارد کمک کردند، اما 15% فرصت ارائه نشد.
این بخش تأکید میکند که آموزش و بحث بیشتر میتواند انگیزهها را افزایش دهد و استفاده مؤثرتر از سمعک را ترویج کند.
بخش دوم: دسترسی به خدمات کلینیکهای سمعک
اولین تماس
دسترسی اولیه چالشبرانگیز است. تنها 4% میتوانستند از طریق VRS (ویدیو رله BSL) تماس بگیرند. 47% از ایمیل، 16% پیامک و 20% از NGT/Relay UK استفاده کردند. کلینیکها عمدتاً از تلفن (71%) و نامه (61%) استفاده میکنند، که برای ناشنوایان نامناسب است.
تجربه اتاق انتظار
72% میتوانستند رو به پذیرش بنشینند برای دید بهتر، اما دیگران نیاز به همراه یا اعتماد به فراخوانی داشتند. 99% هیچ ویدیوی BSL نداشتند، 8% پوستر BSL داشتند و 95% دستگاه هشدار دیداری نداشتند. تنها یک نفر منابع BSL گزارش داد.
ارتباط به زبان اشاره
هیچ کارمند پذیرش زبان اشاره استفاده نمیکرد. روشهای ارتباط: صدا/لبخوانی (50%)، ژست/نوشتن (21%)، نشان دادن نامه (16%)، اجتناب از ارتباط (16%)، استفاده از دیگران (9%، شامل مترجم 4% و خانواده 5%). 89% هرگز برای باتری/دراپ-این مترجم درخواست نکردند؛ 72% برای بررسی/تست (13% همیشه). 40% کلینیکها مترجم ارائه نمیدهند؛ 31% مطمئن نبودند. 5 شرکتکننده متخصصان امضاکننده داشتند (سطوح پایه/متوسط).
این چالشها نشاندهنده نیاز به فناوریهای دیداری و مترجمان است تا دسترسی را بهبود بخشد.
جدول موانع و تسهیلکنندههای دسترسی به خدمات
| مانع/تسهیلکننده | درصد تأثیر | مثال از مقاله |
|---|---|---|
| عدم مترجم زبان اشاره | ۶۵% | انتظار طولانی برای BSL |
| عدم آگاهی فرهنگی کلینیک | ۵۵% | استفاده از اصطلاحات "شنوایی معیوب" |
| هزینه و حملونقل | ۴۰% | خدمات NHS دور از دسترس |
| تسهیل: اپلیکیشنهای اشاره | ۷۰% | نظرسنجی BSL آنلاین |
| تسهیل: خدمات خانگی | ۴۸% | ویزیت در منزل |
بخش سوم: شایستگی فرهنگی در کلینیکهای سمعک
درک متخصصان از جامعه ناشنوایان
تنها 3% درک "خوب"، 25% "تا حدی" و 68% هیچ درک نداشتند. تمهای پاسخهای باز (n=44):
1.درک جامعه ناشنوایان (n=23): دیدگاه پزشکی اما عدم آگاهی از BSL/فرهنگ؛ احساس عدم ارزشمندی؛ تماس چشمی ضعیف/گفتار واضح؛ مترجمان احترام را بهبود میبخشند.
2.رویکرد یکاندازه برای همه (n=15): مجبور به تطبیق با شیوههای استاندارد (مانند فراخوانی نام در اتاق انتظار)؛ درمان مانند بیماران سالمند؛ ناامیدی از زمان ارتباط اضافی.
3.تطبیق فرهنگی (n=6): عدم نمایشهای دیداری، ایمیل/پیامک، رله متنی، دیداری BSL؛ اولویت متخصصان آگاه در رزرو.
شایستگی فرهنگی شامل ارزشها، نگرشها و تمرینهایی است که مراقبت مؤثر برای گروههای متنوع فراهم میکند، از جمله درک زبان و فرهنگ ناشنوایی.
بخش چهارم: عوامل مؤثر بر اثربخشی خدمات
رضایت بیمار
بر اساس مقیاس 1 (اصلاً) تا 5 (بسیار راضی)، 83% اصلاً/کمی/متوسط راضی بودند؛ 13% بسیار/بسیار راضی؛ 3% ترجیح ندادند. دلایل رضایت متوسط: کارکنان دوستانه، صبور، مترجمان. رضایت بالا: نیازها کامل برآورده، مراقبت بیمارمحور (مانند پرسش از برنامههای ترجیحی)، حرفهای/دوستانه/گفتار واضح.
اقدامات BSL
اولویتهای سهگانه (از لیست 6): درک خوب فرهنگ/زبان/جامعه ناشنوایان توسط متخصصان/کارکنان (87%)؛ اتاق انتظار دوستانه ناشنوایان (تابلو دیداری، صندلی) (55%)؛ تماس دیداری/متنی (ایمیل/پیامک/VRS) (55%). امضای کارکنان (53%)؛ اطلاعات BSL (25%). اولویت بالاتر بر درک فرهنگی نسبت به امضا کارکنان.
پیشنهادات برای بهبود
شرکتکنندگان پیشنهاداتی مانند افزایش آگاهی فرهنگی، ارائه مترجمان، استفاده از فناوری دیداری و آموزش متخصصان ارائه دادند. این عوامل میتوانند اثربخشی خدمات را افزایش دهند.
بخش پنجم: فناوریهای نوین و آینده خدمات
با پیشرفت فناوری، سمعکهای هوشمند با اتصال بلوتوث میتوانند برای ناشنوایان مفید باشند، مانند پخش موسیقی مستقیم یا کمک به لبخوانی با کاهش نویز. تحقیقات آینده میتواند بر توسعه اپلیکیشنهای BSL برای رزرو و آموزش تمرکز کند. همچنین، آموزش شایستگی فرهنگی برای متخصصان ضروری است، مانند دورههای ASHA که ASL را به رسمیت میشناسد.
مثالهای واقعی
در مطالعات مشابه، ناشنوایان آمریکایی گزارش دادند که ارتباط مؤثر با متخصصان رضایت را افزایش میدهد. در بریتانیا، سازمانهایی مانند Deaf UK میتوانند در بهبود خدمات نقش داشته باشند.
بخش ششم: تأثیرات روانی و اجتماعی
استفاده از سمعک میتواند سلامت روان را بهبود بخشد، اما موانع دسترسی میتواند منجر به ناامیدی و انزوا شود. شایستگی فرهنگی میتواند ارتباطات اجتماعی را تقویت کند و حس تعلق به جامعه را افزایش دهد.
این مقاله نشان میدهد که خدمات سمعک NHS نیاز به تطبیق با نیازهای ناشنوایان کاربر زبان اشاره دارد. با تمرکز بر انگیزههای غیرگفتاری، بهبود دسترسی، افزایش شایستگی فرهنگی و عوامل اثربخشی، میتوان کیفیت زندگی را بهبود بخشید.
